kalabalıklar içinde yalnız olmak

dünyanın en sikindirik entel sözü. kim siker sizin yalnızlığınızı! sanki bana hudutta gece 3-5 nöbeti tutuyor amk evladı.

doğru söz.

Genelde İstiklal caddesinde tek başına yürürken hissedilir

modern insanın en büyük sorunu budur. şaka la şaka, modern insanın en büyük sorunu sadece ve sadece popüler olmak bu devirde.

amk salağı beyanatıdır.

doğru olmasına üzüldüğüm bir söz. ayrıca bu konu klişe denilerek değersizleştirilmeye çalışılan şeylerolarakta incelenebilir. anlattığı çok şey var lakin insanlar duyduğu zaman öğğ diyor.

dolu dolu caddelerde, tıklım tıklım kaldırımlarda elleri cebinde dolaşan kişi yalnızdır

bu yüzyılda en çok güldüğüm cümleler listesinin üçüncü sırasında

istanbula okumak için gelen herhangi bir öğrenci kaderidir.

denizin ortasında susamaktır. kavruluyorsun susuzluktan, su var hemde istemediğin kadar ama içemiyorsun. öyle birşey işte

yaşadığım durum bu resmen.

zeki insanların seçimi

"bu kalabalığın içinde yapayalnız hissetmektense dünyanın bir ucunda tek başımayım" (bkz: can kırıkları)

dünya da bilmem kaç milyar insan yaşıyor ama sırf çevrendekiler seni sana değersiz hissetirdiği için o milyarlarca insanı yok sayıp sanki bir başınaymış gibi hissediyorsun.

farklı olmaktandır bazen. arkadaş gruplarımı çok seviyorum ama o kadar farklıyız ki. bu farklılığın olumsuz tarafı benim. sadece onlardan da değil herkesten çok farklıyım. o kadar mükemmeller, olumlular ve güzeller ki. yemyeşil çimler arasında çamur gibiyim. edebiyat yapmıyorum cidden buyum. anormalliğe kaçıyor artık. takıntılarım duruşum. o kadar belli ki. neden öyle değilim diye,bana göre normal olmak bu, neden değilim deyip duruyorum. çok değişiksin cümlesini de duymaktan da yoruldum. etrafım kalabalık ama ben tekim. uzaylı gibi hissediyorum bazen. türünün son örneğisin deniliyor ama türümün olduğunu da sanmıyorum. etrafım da yoruldu benden hatta belki de bıktı. neden yanındayım bu iyi insanların neden hayatlarını zamanlarını harcıyorum diye sorgulayıp duruyorum. onlara kötülük yaptığımı düşünüyorum, ailem de dahil buna. çevreme yazık ediyor gibiyim. eğer böyle ise gerçekten bu kadar kul hakkından nasıl geçerim bilmiyorum. düştükçe düşüyorum amk. konu buraya nasıl geldi aq, dolmuşum sanırım.

sesin var duyan yok, bedenin var gören yok

sanırım bunu ben tercih ediyorum. kimseye anlatmıyorum. üzüntümü, sıkıntımı belli etmiyorum. dışardan bakılınca dertsiz, mutlu gibi göründüğümden belki, kimse de "iyiyim" dediğimde "hayır gerçekte nasılsın?" diye sormuyor. dediğim gibi bu benim tercihim sanırım. şikayet etmem, zaten üzülecek birçok şey varken hayatımda bir de buna üzülemem.